Centralni savet Srba u Nemačkoj se ovih dana oglasio otvorenim pismom, upućenom Mariji Bemer, državnoj ministarki za pitanja integracije u saveznoj vladi, kao i programskim savetima Prvog programa nemačke televizije (ARD), portparolima partija za pitanja migracije, pokrajinskim poverenicima za pitanja migracije i nemačkim medijima. Povod je samo naizgled bezazlen – nedavna epizoda najgledanije nemačke krimi serije „Tatort“ (Mesto zločina), emitovana na programu ARD-a i austrijskom kanalu ORF2 u nedelju 5. februara.

Mnogobrojni gledaoci su te večeri ostali zatečeni sveopštim nasiljem – fizičkim i verbalnim – u epizodi „Bez izlaza“, čiji su protagonisti niko drugi nego – Srbi.

„Osam miliona gledalaca u Nemačkoj i oko milion u Austriji (zvanični podaci od 6. februara) videlo je te večeri jednu generalnu sliku Srba kao nasilnika, ženomrzaca i homofoba“, ističe se u pismu Centralnog saveta Srba.

Istovremeno se skreće pažnja i na najave ove serije u brojnim časopisima, koje vrve od pežorativnih konotacija prema srpskoj dijaspori, kao na primer: „Uzbudljivo – pre svega zahvaljujući jezivoj slici srpskog miljea u Beču.“ „Njihovo predstavljanje izaziva strahove i potvrđuje predrasude – s pravom ili ne?“, ili „Puno leševa i žestine! U to ime – po jednu šljivovicu!“, a u jednom časopisu je pisalo: „Skandal: Ubice su među nama!“

„Posle TV serije „Zona odvajanja“, drame „Grbavica“, trilera „Prolećni odmor“ u Bosni, ratne drame „Oluja“ i režijskog debija Anđeline Džoli na ovogodišnjem Belinalu, filma „U zemlji krvi i meda“, nemački gledaoci su doživeli, nadajmo se, poslednji filmski i TV vrhunac, koji za temu ima rat u bivšoj Jugoslaviji. Srbi su u ovim produkcijama naoružane ubice, a drugi su uvek nenaoružane žrtve“, upozorava se u pismu.

„Iako je većina ljudi u Nemačkoj već potisnula rat u bivšoj Jugoslaviji i za njega se jedva interesuje, zapanjuje koliko je ova tema konstantno prisutna u nemačkim medijima. Puka slučajnost ili nešto drugo?“, pita Centralni savet Srba.

Interesantno je da se 20 godina posle izbijanja rata u javnoj percepciji nemačkog društva Srbi latentno ili otvoreno povezuju sa pojmovima „koncentracioni logor“, „osvajački rat“ ili „masovna silovanja“.

Centralni savet Srba ukazuje na to da konačna ocena o secesionističkim ratovima u bivšoj Jugoslaviji još nije doneta. „Istoričari, sociolozi i psiholozi još se muče sa ovom temom, a u regionu trenutno postoje najmanje tri različite interpretacije tog dela istorije“, podseća se u otvorenom pismu.

„Rat u bivšoj Jugoslaviji se pojednostavljuje tako što su „zli Srbi“ napali „miroljubive i slobodoumne Slovence, Hrvate i Bosance i hteli da ih pokore“. Nasuprot ovom uprošćavanju stvari stoji 600.000 izbeglica, koji su između 1991. i 1995. godine potražili zaštitu u Srbiji (podaci Međunarodnog Crvenog krsta u Ženevi). Od koga su ti ljudi iz ratnih zona u Sloveniji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini pobegli? Naravno, od rata“, napominje CSS.

„Isto kao i od paramilitarnih jedinica sa preko 70.000 dobrovoljaca sa svih strana koji su vršljali između frontova. Među njima nebrojeni strani plaćenici: radikalni islamisti i nemački i ruski neonacisti.“ Reditelj je mogao da se posluži „mračnim tipovima“ sa svih strana, konstatuje se tim povodom.

Fabijan Eder, reditelj pomenute epizode, pohvalio se da je njegov „Tatort“ veoma utemeljen i potpuno realan film.

Onda je bar mogao da izbegne da svi protagonisti Srbi – govore jasnim hrvatskim akcentom.

Pošto očigledno nisu mogli da pronađu Srbe kao samopromotere za film, glumci hrvatskog porekla su mogli da ih imitiraju „realno i bez predrasuda“, konstatuje se u pismu, a kao dokaz se navodi to što u seriji Srbin po imenu Rajko Selić sve vreme kopa po nosu palcem i kažiprstom i onda ih briše o nogavicu. „Jedna do te mere primitivna osoba, da li je i to slučajnost?“, pita opet CSS.

„Početkom rata 1991. godine dotični lik, koji je inače rođen u Austriji, ima jedva šest godina. Upućeni srpski gledalac se pita otkuda Rajku te osobine i zašto kao integrisani pripadnik druge generacije migranata ne briše nos zapadnjački – maramicom? Ili se i ovde radi o još jednom „standardu ponašanja“ srpske subkulture u Beču?“, piše u pismu.