"Teza o aneksiji nije tačna. Jer je i pre 1918. postojao izrazito naglašen nacionalni komitski pokret u Crnoj Gori, koji se zalagao za ujedinjenje s Kraljevinom Srbijom", tvrdi u izjavi za Tanjug dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti Dragoljub Živojinović.
Osim toga, srpska vojska je bila pod komandom istočne armije i general Franše d' Epere je odlučivao o njenim pokretima. Samim tim je njen ulazak u Crnu Goru bio posledica naredbe komandanta istočne armije i to ne samo za Crnu Goru, tvrdi Živojinović.
On podseća da je velika podgorička Narodna skupština, najreprezentativnija koja je ikada bila birana u istoriji Crne Gore, sa 165 glasova od 168 poslanika, odlučila o ujedinjenju s Kraljevinom Srbijom i uklanjanju dinastije Petrovića s prestola Crne Gore.
"Oni sada hoće da negiraju i odbace svaku valjanost i vrednost, ustavnost, legitimitet te velike podgoričke Narodne skupštine, a upravo je reprezentativni karakter te skupštine zapravo i bio najbolje objašnjenje raspoloženja ondašnje većine, velike većine stanovništva Crne Gore koje se izjašnjavalo kao srpsko i koje je to deklaracijom definitivno i potvrdilo", kaže Živojinović.
Čitava stvar je sada politička, tvrdi Živojinović, dodajući da kvalifikacija o aneksiji predstavlja grubu falsifikaciju istorije i da nema nikakve veze sa naukom.
Još oštriji u stavu da je reč o grubom falsifikovanju istorijskih činjenica je istoričar Čedomir Antić, koji predlog novog zakona o dinastiji Petrović u izjavi Tanjugu kvalifikuje kao nastavak ekstremne politike koju, kako kaže, paradoksalno vode upravo dve socijalističke partije iz Crne Gore.
"Oni prosto nastavljaju taj trend podele građana Crne Gore i podele naroda koji je nekada bio jedan. A to su građani Crne Gore, od kojih su se čak tri četvrtine do 1945. izjašnjavali kao Srbi", kaže Antić.
Nije tajna da je knez Nikola Petrović, vladar Crne Gore i prvi i poslednji njen kralj, hteo da prisajedini Crnu Goru Srbiji a da je za uzvrat želeo da dobije određenu materijalnu korist, kaže Antić.
Istoričar takođe objašnjava da je prva crnogorska skupština, koja je posle duge borbe demokratskih snaga u Crnoj Gori napokon bila omogućena Ustavom iz 1905. godine, a da su njeni članovi i njena najbrojnija stranka tražili da se zove srpska narodna skupština Crne Gore.
"Podsećam da je 1912. i posebno 1913. godine kad su dve države dobile zajedničku granicu, proces ujedinjenja bio bespovratan. Da nije 1914. godine došlo do Prvog svetskog rata, Crna Gora i Srbija bi u to vreme već imale zajedničku vladu, i pošle bi putem međusobnog ujedinjenja. Najzad, dve dinastije su se orodile", kaže Antić.
To je jedan argument, kaže Antić, a kao drugi navodi da je Crna Gora kapitulirala i da od 1916. objektivno nije ni postojala, imala je jednu izbegličku vladu, čiji su premijeri bili smenjivani zato što su se izjašnjavali da žele da se Crna Gora prisajedini Srbiji.
Konačno, dodaje Antić, Crnu Goru je Srbiji prisajedinila jedna narodna skupština, a to je ona iz 1918. koju pominje i akademik Živojinović.
"Rekao bih da vođe sadašnjeg režima u Crnoj Gori ne shvataju da odvajajući jedan deo građana Crne Gore, koji u ovom treutku jeste najbrojniji ali nije većinski, od njegove istorije 19. i početka 20. veka, suštinski ga poništavaju i brišu njegovu istoriju", zaključuje Antić.
U predloženom zakonskom aktu navodi se da "radi istorijske i moralne rehabilitacije dinastije Petrović Njegoš, ovim zakonom se uređuju pitanja od značaja za status potomaka dinastije Petrović-Njegoš, koja je detronizovana protivno Ustavu za Knjaževinu Crnu Goru, aktom nasilne aneksije države iz 1918. godine".
Kako je rekao predsednik parlamenta Crne Gore Ranko Krivokapić, za ovu formulaciju u predlogu zakona zalužna je njegova Socijaldemokratska partija.